Στο χρονικό διάστημα από το 1990 μέχρι το 2016 υπολογίζεται ό,τι παγκοσμίως ο αριθμός των ασθενών με νόσο Πάρκινσον αυξήθηκε από 2.5 σε συνολικά 6.1 εκατομμύρια. Εκτιμάται πως μέχρι το 2040 ο αριθμός αυτός τουλάχιστον θα διπλασιαστεί κι ενδεχομένως και τριπλασιαστεί. Γίνεται εύκολα κατανοητή η ανάγκη για την ανάπτυξη και καθιέρωση νεότερων και πιο αποτελεσματικών μεθόδων και ουσιών που δεν θα αποσκοπούν μόνο στην αντιμετώπιση των συμπτωμάτων αλλά και την ουσιαστική θεραπεία της νόσου.
Πέραν της ηλικίας, της γενετικής προδιάθεσης και ορισμένων περιβαλλοντικών παραγόντων (π.χ. εντομοκτόνα) που σχετίζονται με τις νευροεκφυλιστικές μεταβολές που χαρακτηρίζουν τη νόσο Πάρκινσον, έχουν πλέον ανακαλυφθεί μεταβολικοί και ανοσολογικοί παθογενετικοί μηχανισμοί που προάγουν τη νόσο και οι οποίοι θα μπορούσαν να αποτελέσουν τους στόχους νεότερων θεραπευτικών προσεγγίσεων. Κλειδί για την επιτυχία τέτοιων προσπαθειών θα αποτελέσει σίγουρα η ταυτοποίηση γενετικών παραμέτρων, οι οποίες επηρεάζουν την εκδήλωση και την εξέλιξη της νόσου Πάρκινσον. Στο ορατό μέλλον θα μπορούσαμε να έχουμε φάρμακα τα οποία καθυστερούν ή και ακόμη να σταματούν την πορεία της νόσου. Για παράδειγμα, η χορήγηση ενός μονοκλωνικού αντισώματος το οποίο θα είναι σε θέση να περιορίσει το σχηματισμό και την εναπόθεση της παθολογικής α-συνουκλεΐνης εντός του κεντρικού νευρικού συστήματος θα μπορούσε να λειτουργήσει ως ένα είδος εμβολίου. Σε μελέτες φάσης Ι έχει ήδη εξεταστεί η ασφάλεια, ανοχή και η αποτελεσματικότητα τέτοιων αντισωμάτων. Επί του παρόντος εξελίσσονται οι μελέτες PASADENA και SPARK οι οποίες ενδεχομένως να αναδείξουν την αποτελεσματικότητα της ανοσοθεραπείας στη νόσο Πάρκινσον. Τα πρώτα αποτελέσματα αναμένονται σε δύο περίπου χρόνια.
Περιμένοντας αυτές τις θεραπείες δεν θα πρέπει αγνοούμε τις υπάρχουσες δυσκολίες και να μην εξαντλούμε τα θεραπευτικά περιθώρια που έχουμε στη διάθεση μας.
Υπολογίζεται πως ένας στους πέντε ασθενείς με νόσο Πάρκινσον, ιδίως οι γηραιότεροι εξ αυτών, δεν λαμβάνει την ορθή και απαραίτητη αντιπαρκινσονική αγωγή. Επίσης είναι γεγονός ότι στην πλειονότητα των ασθενών που πλέον βρίσκονται σε προχωρημένο στάδιο της νόσου δυστυχώς δεν εξαντλούνται όλες οι θεραπευτικές επιλογές, όπως η χρήση αντλίας λεβοντόπας ή εν τω βάθει εγκεφαλική διέγερση- DBS